Mallorca 2005 (5 jarig jubileum) 5 jarige GRR!ubileum Tour: GRR! goes Mallorca Of we in 2000 nu wel of niet 5 jaar zouden bestaan doet er eigenlijk niet toe. We hadden weer een excuus gevonden om iets met “de mannen” te doen….  Dus GRR! goes to Mallorca! Niet om te zonnen, niet om te luieren, niet om uit de bol te gaan, neen, om eilandje eens rond te fietsen! De meesten denken aan witte stranden, zon en uitgaan bij Mallorca… wij echter ook. Toch zal er gefietst gaan worden en ik kan wel alvast mededelen dat Mallorca niet vlak is!   Hoe gaat een en ander gebeuren? Wel, onze regelneef Ries heeft een vrachtautootje plus chauffeur, Rob Niessink, geregeld. De avond voor vertrek dus de fietsjes inpakken en inleveren, bij Garage van Amersfoort in Laren, zodat een en ander in de vrachtauto kan worden gepropt. De fietsen moeten natuurlijk wel eerst in dozen of boxen want ook de fietsen gaan mee in het vliegtuig… wat een gedoe! Er is slechts 1 persoon zo verstandig om zijn fiets niet mee te nemen…..   Woensdag 21 september Eerste Etappe Bussum - Lünen. Eindelijk, het vertrek! We vliegen vanaf de luchthaven in Dortmund met AirBerlin. Om te acclimatiseren hebben we besloten om in de buurt van Dortmund te overnachten, om precies te zijn in StadtHotel Lünen innnnn Lünen. Een gedeelte van de ploeg gaat 's ochtends, de rest in de namiddag. In Lünen aangekomen ging de ochtendploeg alvast op verkenning, testte wat terrasjes en lokale bieren, dit alles onder een weldadig zonnetje. Er moest natuurlijk ook wat gegeten worden, dit etablissement  werd gevonden op de/het Willy Brandtplatze. Sociaal als GRR! is zaten de GRR!renners al aan het diner toen de laatsten het restaurant binnenkwamen. (Volgens mij is daar ook de uitdrukking: Der Jungs onstaan)? Hier kwamen de groepen weer samen. Ik weet niet meer hoe dat restaurant heette maar het was er gezellig, het bier was lekker, de bediening aardig en het eten vulde. Na het eten en wat drankjes viel de groep weer uiteen, een gedeelte ging alvast z’n mandje in, een gedeelte ging nog even kijken of er wat te beleven viel in Lünen bij nacht. Nu, dat was er… niet. We gingen dus ook maar richting mandje maarrr helaas kwamen nog een bar tegen waar het licht niet uit was en waar zelfs nog mensen waren. Dan nog maar één afzakkertje, moesten we nog darten ook, wonnen wij Ollanders van onze Duitse vrienden, kregen we  weer een drankje, stopt het dan nooit? We zoeken het echt niet op….. Donderdag 22 september Mallorca, GRR!ere we come...! Inchecken uiterlijk om 09.30 uur, vertrek om : 11:55 uur en aankomst 14.05 uur met vlucht AB 9666. Na deze toch wel zware nacht, en ontbijt, op weg naar de luchthaven. Hier  moesten de fietsen natuurlijk, net als wij, “ingeklaard” worden. Het was opvallend stil…. Aan alle goede dingen komt een einde, zo ook aan deze vlucht. Mallorca kwam in zicht. Zon, zee en strand. Na de landing was het direct weer (ondanks het mooie weer) een chaos. Freek was zijn koffer kwijt en Dick ging er als een haas met zijn huurauto vandoor ons achterlatend met bagage en ons allen. Gelukkig stond zusje van de vrouw van de broer van Huub (volg je het nog???): Lydeke Meyhuizen op ons te wachten met twee auto’s. Met veel moeite en pijn kon alle bagage mee. Lydeke heeft ons ook over het hotel getipt, Club Santa Ponsa, en uiteindelijk de deal gemaakt.   Het bleek All Inclusive! te zijn... We werden dan ook meteen "geringd",  Helaas was alleen de drank goed, het eten ging goed de keuken in maar na bereiding van de kok waren bijvoorbeeld die prachtig sappige zalm moten zo droog als een schoenzooltje van iemand die geen last van zweet voeten heeft…. Het ontbijt ging nog wel maar de rest…. Frappant detail was dat we de eerste dag wel Bacardi in de cola kregen, de tweede dag waren de flessen Bacardi vervangen door ….. witte rum! Verder vond Huub nog een reuzen kakkerlak in de douche! Maar ach, een kniesoor die daar op let. bij aankomst werd direct het oh zo rustige all inclusive hotel op stelten gezet. GRR! werd daarom ver weg van de anderen gehuisvest. Gelukkig maar, want nu hadden we een aantal appartementen helemaal voor ons zelf! Na zo’n vermoeiende reis hebben we direct het zwembad geconfisqueerd. Gezinnen met kinderen die dachten dat ze een rustig hotel hadden geboekt kwamen van de koude kermis thuis. Voor andere gasten was het een welkome afwisseling. Eindelijk een beetje leven in de brouwerij! Nadeel van het hotel was het prachtig vergezicht over de baai van Santa Ponsa. Om naar het centrum te komen moesten we hierdoor een trap af. Niet zomaar een trap, maar een trap met meer dan 200 treden! Een ware foltering voor de longen en de beenspieren! Helemaal als je dan ook nog eens weet dat je die trap weer op moet om in je mandje te komen! Maar okay… GRR! is niet voor één gat te vangen, dus gingen we met z’n allen in de ganzenpas naar een restaurant aan de overkant van de baai. Drink verstandig. Drink met (je) Maten En zoals het GRR! betaamt, vloeide het bier weer rijkelijk en hielden we het credo van STIVA (stichting verantwoord alcoholgebruik) in ere en dronken wij met (onze) maten. Omdat GRR! maatschappelijk verantwoord fietst werd ook het rookgedrag van enkele GRR!renners ter tafel gebracht, met als doel het roken te doen eindigen. Bijna, maar dan ook bijna, slaagde de GRR! ARL (antirooklobby) erin een renner, waarvan we de naam niet zullen noemen, te doen laten stoppen maar diegene waar we het hier over hebben bleek een echt quitter te zijn, hij stopte dan ook met het stoppen van het niet roken. Cees M. wilde liever niet herkenbaar op de foto Na het diner nog even een kopjenkof en daarna was het richting Santa Ponsa centrum. Om de koffiesmaak weg te spoelen werd er al snel en café aangedaan. Sommige Die Hards vereerden daarna de plaatselijke discotheek nog (even) met een bezoek. Vrijdag 23 september De volgende ochtend stond de gehele GRR!ploeg al vroeg op om zich voor de eerste oriënterende rit voor te bereiden. Na een fantastisch ontbijt, werden de fietsen en de benen geprepareerd, er werden er hier en daar wat onderdeeltjes gemist, maar ach…, een onderdeeltje meer of minder maakt GRR! niets uit.  De eerste tocht was een rondje: Santa Ponsa – Calvia – Es Capdella – Andratx – Port d’Andratx – Camp de Mar – Peguera –Santa Ponsa. De eerste kennismaking met het eiland Mallorca op de fiets werd direct al in de kuiten gevoeld op weg naar Calvia. In Calvia maar direct even het cafeïne peil opgevijzeld. Was ook wel nodig want het achterland van Santa Ponsa is toch wel even wat anders dan het Nederlandse polderlandschap. Van Calvia naar Es Capdella moest er geklommen worden. Niet al te zwaar, maar toch… Je zou maar die avond daarvoor iets te veel gedronken hebben, niet waar? In Andratx (hoe spreek je dat eigenlijk uit??) richting kust was een makkie. Lekker lang afdalen naar de haven. Gelukkig hadden zij daar de Telegraaf; een onmisbaar dagblad voor één van de GGR!renners. Aan de haven hebben we, in een lekker zonnetje, geweldig genoten van de lunch. Hierna terug naar Santa Ponsa dus! We waren de haven  nog niet uit of er moest geklommen worden. De weg liep steil omhoog en het was al snel duidelijk dat dit niet de juiste route was. Halverwege werd er daarom ook door een aantal GRR!renners een wijs besluit genomen om niet verder te fietsen. Een aantal reden echter, totaal onwaarneembaar voor de anderen, door tot aan het eind (zeggen ze!). Hier gaan nog steeds verschillende sterke verhalen over, men blijft volhouden (met name “de Burgemeester”) dat ze een helling van 35% zijn opgereden??? Saillant detail is dat het volgende op de Bacardi fles staat “35% alcohol”… Waarschijnlijk komen hier deze waanideeën vandaan…. Na goed op de kaart te hebben gekeken, ging het hele peloton richting Camp de Mar. Tot stomme verbazing van Rota zag hij in een achteraf straatje opeens Willy Weber staan! De man die ooit geprobeerd heeft om onder de duiven van Rota te schieten…. De route tot aan Peguera liep over leuke straatjes. Echter vanaf Peguera tot aan Santa Ponsa moesten we over de grote weg. Een ramp. Niet alleen was men daar met de weg bezig, maar er moest ook stevig geklommen worden. Stinkende vrachtwagens die rakelings langs je heen reden waren al evenmin een pretje. Eenmaal boven ging het in sneltreinvaart naar het hotel. Na gedane arbeid... Daar aangekomen lonkte het zwembad, het bier, en de wico (goedkope uitvoering van de BACO). Hier kwam het schrijnende gemis van onze partners weer boven want wie, en hoe, moest onze bezwete kleding gewassen worden, dan ga je ze toch weer missen hé? Bij gebrek aan een droogtrommel werd de kleding maar aan de ventilator gehangen. Wellicht was het verstandiger geweest om de kleding eerst uit te knijpen en dan op te hangen, nu vlogen de waterdruppels alle kanten op maar ja, wat gaf het, we hadden de zwembroek toch al aan. Op het moment dat GRR! zich het zwembad/bar meldde, ging er een schokgolf door het  hotel, menigeen schrok wakker uit hun middagdutje, de barman riep versterking op, kortom er zat weer leven in “Santa Ponsa”.  Voor veel hotelgasten was het net of er een wereldwonder geschiede, toen GRR! hun favoriete spel: Jenga ging spelen. De schellen vielen van hun ogen! En, er was weer wat te beleven voor deze mensen, ze keken alsof er een spannende voetbal wedstrijd aan de gang was, wil toch wel wat zeggen over de mensen die JENGA kijken als een verzetje zien…. Kwam misschien ook al door de minuscule zwembroek van één van de Jenga spelers. Overigens vielen bij ons ook de schellen van onze ogen bij het zien van een blauw touwutjuh…. Trekkende trek Inmiddels hadden de meeste van ons trekkende trek gekregen. Dus naar de appartementen om ons voor het diner om te kleden. Het bleek dat overhemden met verticale strepen bij een aantal van ons de voorkeur genoot. Na de haartjes netjes gekamd hebbende en een luchtig luchtje opgespoten, togen de GRR!renners naar het restaurant al waar een uitgebreid buffet op ons stond te wachten. Zo op het eerste gezicht prachtig verzorgd en het leek allemaal niet op te kunnen. Echter bij het nuttigen ervan, leek het er erg sterk op dat het buffet al dagen op ons stond te wachten en het ook niet zo verwonderlijk was dat het niet op kon… Gelukkig was de er voldoende drank om het diner leed enigszins te verzachten. “Okay mannen we gaan” was het sein om ons naar het centrum te verplaatsen. En GRR!oep liepen we weer naar die trap toe. Heeft iemand mijn asje gezien? Net buiten het hotel scheen er licht in een klein schuurtje. Nieuwsgierig als wij zijn wierpen we een blik daarin. Tot onze stomme verbazing stond daar een heel klein oud schriel mannetje, omringt met racefietsen. Tsja en wat wil nou het geval? Berry K was bij het inpakken van zijn fiets een asje vergeten. Dus bij het aanzien van zoveel fietsonderdelen werd er met handen en voeten aan dat mannetje gevraagd of hij wellicht een asje had. Ik moet zeggen dat de conversatie niet geheel vlekkeloos verliep. Gelukkig bracht Bricklayer met zijn talen talent uitkomst. Gevolg was dat we niet alleen met een asje, maar ook met een boutje en een moertje (en een schroefje en een nippeltje) om het zadel van Saint Victoir vast te zetten, het schuurtje verlieten. Het mannetje in opperste verwarring achter latend. Na de trap weer te zijn afgedaald werd er bij een Engelse kroeg halt gehouden om van de vermoeiende afdaling van 200 treden bij te komen. Hier werd, hoe kan het ook anders, de zin van het leven en de tocht van de volgende dag besproken. Omdat er binnen de GRR! ploeg een diepgewortelde nieuwsgierigheid is voor cultuur, besloot een afvaardiging van de GRR!oep die avond te gebruiken om zich in het echte leven van de bewoners van Santa Ponsa te verdiepen. Gezien het uur waarop deze afvaardiging zich weer bij de appartement meldde, mag er worden aangenomen dat dit op een zeer grondige wijze is gedaan. Uit het verslag, tijdens het ontbijt, dat een paar uur later werd opgediend, bleek dat ook wel. Men was zelfs zover de cultuur ingedoken, dat één van hen boven aan de beruchte trap grond monsters had genomen en de lokale vegetatie van zeer dichtbij had bestudeerd. Zaterdag 24 september De tocht die vandaag het programma stond leidde via Santa Ponso Centrum langs de kust naar Palma en vandaar uit het achterland in richting Calvia en zo weer terug naar Santa Ponsa. Het eerste deel van de tocht werd in een gezapig tempo afgelegd. Met hier en daar een venijnig klimmetje, maar over het geheel viel het, tot aan de hoofdstad van het eiland: Palma, best mee. De route leidde ons over de kade langs de jachthaven. Hier lagen dus de schepen van de rijken der aarde, waarvan er geen enkele zich liet zien. (Zeker te druk achter hun computers om de beurs bij te houden) Enfin. In Palma besloten we om in oude centrum een kopje koffie te doen. Op de Plazza Reina vonden we een leuk terras en natuurlijk… De Telegraaf!. Nadat de GRR!oep weer alle moed verzameld voor het vervolg van de tour, reden we in gesloten peloton in westelijke richting Palma uit. Hier moesten we de snelweg (MA1) onderdoor om aan de 13 km lange klim naar de Col de Sa Cres te kunnen beginnen. In het begin van deze lange klim bleven de GRR!renners nog redelijk bij elkaar. Maar door het gesleur aan kop van Cees The Butcher en Berry K . kraakte het peloton al na zo’n 800 meter uit hun voegen. Al ploeterend en foeterend werd deze klim genomen. Of liever gezegd nam deze klim ons. Met louter de Stichtse Brug als beklimming in de benen viel voor de meesten van GRR! deze beklimming zwaar tegen. De beloning aan de top is zo als altijd weer weergaloos. Niet alleen heb je het gevoel iets gepresteerd te hebben maar ook het uitzicht (als je tenminste het zwart niet voor de ogen hebt). De afdaling bracht vele GRR!renners in extase. Zoals altijd, werd er in de afdaling geprobeerd het snelheidsrecord te verbeteren. En, hoe kan het ook anders… Roto liet zich weer als een baksteen naar beneden denderen. Afdalen maar en … lunchen!!! Vanaf de top ging het in één lange afdaling naar Calvia. Hier zouden we de lunch gebruiken. Bij binnenkomst leek het plaatsje wel uitgestorven. En heel, heel toevallig hielden er een paar stil bij een klein restaurantje langs de kant van de weg: Méson Ca'n Torrent. In eerste instantie dachten wij nog dat het gesloten was, maar al snel kwam de eigenaar naar buiten om ons het restaurant in te trekken. Ja handel is handel zal hij gedacht hebben. We namen dus plaats op het terras en vroegen de eigenaar of hij wellicht pasta had. (als wielrenner eet je natuurlijk pasta!). Dat had hij dus niet maar stelde aan ons voor om iets in de vorm van tapas op tafel te zetten. Een paar biertjes later stonden er verschillende culinaire hoogstandjes uit eigen keuken op tafel. We hebben daar werkelijk uit de kunst gegeten en… voor naar weinig! De eigenaar, die vroeger ook in Nederland heeft gewerkt, liet vol trots weten dat bijna alle beroemde wielrenners bij hem gegeten hadden. Binnen in het restaurant hing het vol met foto’s en truien van die beroemde renners. We voelden ons dus ook direct thuis tussen al die collega’s. Na de lunch reden we voldaan richting Capdella en vandaar uit weer richting Santa Ponsa, waar we weer die vervelende opengebroken snelweg moesten nemen en het korte steile klimmetje naar het hotel. Uiteraard werden direct de fietsen onder de zeemleren broeken weg geschopt en werd de fietskleding verruild voor de zwembroeken. Wasserspiel Bij aankomst bij het zwembad werd ons door het animatie team gevraagd of wij mee wilden doen met het “Wasserspiel”  Met het wat?!! ( ..we zijn en blijven natuurlijk Nederlanders) Met “waterpolo” werd er nu geroepen. Natuurlijk, sportief als enkele zijn, wilden wij daar wel aan mee doen. “Nederland tegen Duitsland!” Althans DAT was de opzet. Totdat een paar van ons collaboreerden met de Duitse tegenstander.   Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: Het team met de meeste Duitsers won, dankzij een doelpunt van onze eigen Bricklayer, waardoor hij ’s avonds onder luid applaus zijn “Wasserspeil Diplom” in ontvangst nam. Door dit doelpunt had Bricklayer er weer direct een Duitse vriend bij. Dezelfde Duitser die in de hitte van de strijd een paar keer één van onze jongens bijna liet verdrinken! Toen wij hem daarover aanspraken met de woorden: Hé het ist maar een Spieletje hor!.. was zijn verweer “Aber wir kreigen ein diplom!”  Integreren met een Smint Maar wat het Wasserspiel vooral weer eens bewees is dat “sport verbroedert:”  En dat geeft je een goed gevoel. Zo goed zelfs dat GRR!! in zijn totaliteit die avond ging gebruiken om zich met de andere buitenlanders te verbroederen. En waar kan je dat beter doen dan in de disco? Nou dan! Dus stelden wij ons die avond op strategische plekken op. Al gauw werden er her en der contacten gelegd en probeerden wij de zin van een vakantie op Mallorca te achterhalen. Dit ging echter niet zo makkelijk als wij verwacht hadden, vanwege de taalbarrière. Drank maakt niet alleen meer kapot dan je lief is, maar ook je spraakvermogen zo bleek. Dachten we eerst dat wij met Russen stonden praten, bleken het toch Engelstaligen te zijn. Naarmate de avond vorderde nam de verbroedering toe. Behulpzaam als wij zijn, boden wij een lokale discoganger zelfs een Smint aan onder de luid uitgesproken tekst: Hier! Take a Smint, want you ruft gigantisch uit you bek man!” Er was trouwens een leuk "motown" optreden van een aantal wonderschone dames die ook nog konden zingen! En dat GRR! een hechte vriendenclub is werd die avond wederom bewezen toen één van de Engelse door Bricklayer subtiel gewezen werd wie allemaal zijn broeders waren. Natuurlijk werd er die avond ook gebruik gemaakt van de dansvloer. Op het ritme van “I would walk 500 miles”   betraden enkele fanatiek GRR!headbangers tot groot vermaak van alle aanwezigen de dansvloer. Zondag 25 september Na een goede nachtrust brak de 3e fietsdag met zang van de GRR!ené al vroeg aan! Voor GRR!iessie begon die dag en de zang echter veel te vroeg. Gevolg daarvan was dat GRR!iesie de rest van de dag in zijn mandje doorbracht. De andere GRR!renners maakten een zware maar prachtige tocht. De route leidde de GRR!renners via Palma naar de  Col d’es Vent. Een colletje van ca 400 meter hoog, maar met een stijgingspercentage van tussen de 9 en 15%. En dat bij een temperatuur van rond de 30 graden! Voor menig GRR!renner was het echt afzien. Maar zoals altijd op de top… de afdaling. Wederom naar Calvia, waar weer de lunch bij Meson Cal Torrent gebruikt werd. Hier werden de GRR!renners op een voortreffelijke maaltijd getrakteerd. Na de afdaling naar het hotel, werd het zwembad weer volledig door GRR! in beslag genomen en werd de keel weer met Freddies gesmeerd. Ook nu zorgde de GRR! weer voor de nodige opwinding onder de hotel gasten. Wat was namelijk het geval? Ondanks zijn gewicht slaagde Jeppie er toch in om over het water te lopen. In eerste instantie zou je denken dat alle hotelgasten geestverruimende middelen hadden gebruikt. Maar niets was minder waar, getuige deze foto...  Zou Jeppie dan toch......???? Omdat we de volgende dag voor 12 uur het appartement moesten verlaten. Werden de fietsen alvast uit elkaar gehaald en in de fietskoffers verpakt. De rest zouden we de volgende ochtend wel inpakken. Die avond hebben we gewoon in het hotel doorgebracht. Zondag 25 september Vandaag stond geheel in het teken van het vertrek. Dus uit alle hoeken en gaten van de appartementen werden de verschillende kledingstukken verzameld en in de koffer van de rechtmatige eigenaars gepropt. De lange tijd van huis en het gemis van “moeder de vrouw” begon bij enkele van ons toch behoorlijk te knagen. Het was dus maar goed dat we vandaag weer naar huis gingen. Om een uur of drie zouden we naar het vliegveld vertrekken. Lydeke had weer voor het vervoer van de fietsen gezorgd. Keurig op tijd stond haar man Tony met zijn zoon op ons te wachten. Hup de fietsen en de koffers erin en gauw naar het vliegveld… (dachten wij).  Maar onze “taxi” bleek helemaal niet naar het hotel te komen… Maar goed. Op het vliegveld verliep alles op rolletjes en de vlucht naar Dortmund ging ook crescendo, dus zonder vertraging raakte het landingsgestel om 21.55 uur de landingsbaan. Op het vliegveld in Dortmund stond Rob met het vrachtwagentje al op ons te wachten. Zo rond 23.00 reed iedereen weer naar huis. Op weg naar de gebreide onderbroek die wij met z’n allen op Mallorca zo gemist hadden.... <TOP> Grote Tochtjes